Wytrzymałość energetyczna NOWORODKA

by SpodniceWGore
9 września 2018
in FELIETONY, OKOŁO ŻYCIOWO
0
1

Jakiś czas temu moją egzystencję nawiedził dość istotny przełom.

Jednak zanim o tym, dwie sprawy, kluczowe.

Po pierwsze: do snu mój organizm stosunek ma dość szczególny. A mówiąc dokładniej – szczególnie to on do tej formy aktywności jest przywiązany i z całą stanowczością można stwierdzić, że preferuje ją ponad wszelkie inne.

Po drugie: przez większość mojego życia toczyłam permanentną wojnę z samą sobą. Wojnę o wczesne wstawanie. I momentami był to konflikt niemal zbrojny.

No po prostu zawsze jakoś tak żwawiej pohukiwało mi się o zmierzchu, niż świergoliło o poranku.

Oczy najchętniej i najnaturalniej otwierały mi się dopiero w okolicach godziny 10:00, ostrość umysłu włączała w okolicach południa, a w istnienie godzin wczesnoporannych musiałam wierzyć na słowo, bo rzadko doświadczałam ich osobiście. OK, potrafiłam wstać wcześnie. Potrzebowałam do tego trzech budzików, piętnastu drzemek i świadomości, że czekające na mnie sprawy są kategorycznie nieodwoływalne, ale potrafiłam.

Jednocześnie, w pewnej kontrze do fabrycznych ustawień mojego organizmu, stała ogromna chęć jak najwcześniejszego wstawania, napędzana ochotą wyciskania z dnia jak największej liczby minut i dość iluzorycznym przekonaniem, że świat o poranku jest jakby piękniejszy, bo jeszcze nieskażony głupotą ludzką.

Więc żeby trwale zresetować ten system i w miejsce fabrycznych wgrać ustawienia preferowane, raz za razem brałam na warsztat kolejne z technik i sposobów, które miały mnie wytresować do wyskakiwania z pieleszy łóżka skoro świt.

Próbowałam: nastawiać kilka budzików, a wszystkie je ustawiać w sporej odległości od kokonu z kołdry i łóżka; kłaść się wcześniej, ażeby i wstać wcześniej; wyczyścić sypialnię ze wszystkiego, co ma ekran, co do mnie mruga i co mogłoby mi w tym wcześniejszym zasypianiu przeszkadzać; zmuszać się po spacyfikowaniu budzika do bezzwłocznego wstania i niewracania już do wyrka, choćby nie wiem jak kusiło rozgegłaną pościelą i wspomnieniem snów o Goslingu.

Zdołałam: stać się specjalistą w dziedzinie skutecznej eksterminacji budzików niezależnie od tego, ile ich jest i jaka odległość je ode mnie dzieli; przekonać się, że dla mojego organizmu nie ma czegoś takiego, jak zbyt duża ilość snu i kładąc się wcześniej po prostu śpię więcej; odkryć, że zasnę nawet z żarówką wycelowaną prosto w twarz, więc tymi ekranami to nie ma się co przejmować; uświadomić sobie, że można wstać, wyjść z domu, wysikać psa na podwórku, nakarmić go i kota też – wszystko to niejako w lekkim półśnie – a potem jak gdyby nic wrócić do łóżka dospać do końca ten sen o Goslingu.

I kiedy już pogodziłam się z faktem, że jestem w tej kwestii zupełnie niereformowalna, nastąpił ten przełom, co to o nim wspominałam.

Ot, tak po prostu. Coś mi się w głowie poprzestawiało i godzina szósta rano stała się nagle moją nową 10:00. Jak z tym pomarańczowym, co to stał się nowym czarnym. No radości nie było końca, wojnę wygrałam.

I nie dość, że stałam się jedi wczesnego wstawania, to do tego okazałam się być też demonem produktywności. Jakby fakt, że zaczęłam widywać świat o porach, które dotychczas przesypiałam pompował mi w krwiobieg nadludzkie dawki chęci do ogarniania mojej własnej codzienności.

Spacerek z pieskiem o siódmej rano? Jasne. Bicie rekordów w locie na szmacie przez mieszkanie? Czemu nie. Przemalować kuchnię? Robi się. Przepłyniąć kajakiem jezioro wszerz, a potem jeszcze wzdłuż? Dawaj wiosła. Dokończyć tekst, który w bólach dziergałam przez ostatnie dwa tygodnie? Ba, dokończyć, a potem machnąć dwa kolejne. I piosenkę jeszcze, a co. W międzyczasie zdążę też przecież upiec ciasto, wyszczotkować zwierzęta, skończyć czytać książkę i przesadzić kwiatki na balkonie.

A odwieźć, a przywieźć, a zawieźć? Ja zrobię! Ja zrobię wszystko.

I tak robiłam to wszystko, napędzana endorfinowym hajem, który zapewniał mi mój nowy lajfstajl, aż zaczęłam zauważać, że coś jest bardzo, bardzo wyraźnie nie OK. Bo na przykład zorientowałam się, że z seriali oglądanych wieczorami to pamiętam jedynie czołówkę. Zauważyłam, że czytane wieczorami w łóżku książki coraz częściej lądują mi na nosie, omal go nie rozbijając. Okazało się, że nie tylko z seriali zapamiętuje wyłącznie napisy początkowe, z filmów oglądanych w kinie również.

Bo wszędzie – w samochodzie, na kanapie własnej i na kanapie znajomych, w knajpie, klubie, pozycji wertykalnej, siedzącej i horyzontalnej – zasypiam niczym nażarte i dobrze wywietrzone niemowle wraz z wybiciem godziny dwudziestej.

I gdy tak sobie o tej całej sytuacji myślę, to w trakcie tego procesu przyklejają mi się do niej w głowie dwa wspomnienia. Pierwsze książki, którą czytano mi w dzieciństwie, a której tytuł brzmiał “Raz, gdy chciałem być szlachetny”, i który na potrzeby tej historii przerabiam sobie na “Raz, gdy chciałam być produktywna”. I drugie, piosenki, która zapętlona z powodzeniem mogłaby być soundtruckiem mojego życia, bo “Znowu w życiu mi nie wyszło…”.

No bo raz, gdy chciałam być produktywna, to się okazało, że ta produktywność wycyckuje mnie doszczętnie z wszelkich rezerw, zostawiając mi w zamian właściwość, którą z powodzeniem można by nazwać “wytrzymałością energetyczną noworodka”. I znowu – tak jakby – w życiu mi coś nie wyszło.