Tak, dobrze przeczytaliście – kończę dzisiaj 25 lat. 25 lat, brzmi poważnie. Mogłabym w tym momencie napisać tu różne rzeczy: że jestem przerażona, że nie widzi mi się ta dorosłość, że 25 lat to dużo. Jeszcze jakiś czas temu, myśląc o tych urodzinach, właśnie to roiło mi się w głowie. Ale dzisiaj wcale nie mam ochoty tego pisać. Bo jedyne, co dziś czuję, to ekscytacja. Bo fajne jest mieć 25
Continue reading…
Kilka tygodni temu – a był to pewien paskudnie deszczowy piątek, o dziwo nie trzynastego, choć rozwój wypadków kazałby tak sądzić – zdarzyła się tragedia. Moje dziecko (wyjątkowo nie to futrzaste, a elektroniczne) przeżyło bliskie spotkanie nieokreślonego stopnia z imbirową herbatą. Choć chyba w tym wypadku użycie sformułowania „przeżyło” jest wybitnie niefortunne, ale o tym za moment. Musicie wiedzieć, dobrzy ludzie, że oto macie do czynienia z człowiekiem, który ma
Coś do mnie ostatnio dotarło. Nie jestem już tak anonimowa, jak mi się do tej pory wydawało. No wiecie – o blogu mówię. Ludzie to CZYTAJĄ. Czytają to, co ja napiszę. Niby robię to już od trzech lat, mogłabym się spodziewać, że ten moment w końcu – choć z opóźnieniem – nadejdzie, ale i tak jestem w szoku. Bo nie zagląda tu już tylko moja mama, pies i chłopak. Zaglądają
Na moich kontach w mediach społecznościowych nie za wiele się ostatnio dzieje. Instagram obumiera, Facebook wypluwa jedynie powiadomienia o tym, co pojawia się na blogu. Skrzynka mailowa czuje się zaniedbywana, powiadomienia ignorowane, aplikacje lekceważone. Komentarze i wiadomości czekają nietknięte. Telefon służy do dzwonienia, wyłącznie. A ja robię to wszystko z czystą premedytacją. Bo mam serdecznie dość Internetu. Mam z nim problem. A właściwie nie z nim, tylko z sobą, kiedy
Fajnie, że tu jesteś :) Ale zanim przejdziesz dalej, musisz wiedzieć, że ten blog korzysta z tzw. ciasteczek
Facebook
Loading...
